Ik heb een grondige hekel aan censuur en taboes. Waarom? Omdat het uitspreken van datgene wat in je leeft mega belangrijk kan zijn. Zodat je er niet alleen mee blijft zitten. Bovendien geloof ik dat censuur en taboes ervoor kunnen zorgen dat mensen verder van de samenleving af kunnen komen te staan en de kans groter wordt dat ze zich, door het niet kunnen uiten van wat er in hen leeft, zich kunnen gaan uiten door ongezond en gevaarlijk gedrag. Begrip en acceptatie kunnen daarintegen leiden tot verbinding en eventueel andere manieren om met de (eventuele) duisternis om te gaan.
Harm of silencing
The meaning of life,
is not solely survive.
And in order to feel alive,
we have to talk about:
The things that creep beneath our skin,
like the fluid in our veins made of tar-ink.
Our minds that can feel like this cagey pit,
the desire to stop the suffering for at least a bit.
The truth: silencing is just plain rude.
It takes away those things in need of a say.
Like voices shimmered down by rain,
what they have to tell in utter vain.
To chain our tongues,
withdraw breath from lungs.
Written words have lost their spark,
by sending them to the dark.
If those words can't be spoken or written,
the unsaid will rot until
the person self almost forgot.
How it feels like to be free.