Ik heb een grondige hekel aan censuur en taboes. Waarom? Omdat het uitspreken van datgene wat in je leeft mega belangrijk kan zijn. Zodat je er niet alleen mee blijft zitten. Bovendien geloof ik dat censuur en taboes ervoor kunnen zorgen dat mensen verder van de samenleving af kunnen komen te staan en de kans groter wordt dat ze zich, door het niet kunnen uiten van wat er in hen leeft, zich kunnen gaan uiten door ongezond en gevaarlijk gedrag. Begrip en acceptatie kunnen daarintegen leiden tot verbinding en eventueel andere manieren om met de (eventuele) duisternis om te gaan. 

Soms kunnen mensen ronduit onbeleefd zijn. Door te vragen hoe je in elkaar steekt op zo'n wijze dat het beschuldigend klinkt bijvoorbeeld. Voortaan kun je lekker cryptisch zeggen: "Ik ben als het roze Duracell konijn +++" 😉

Soms is het leven heel makkelijk en verlang je op een stille dag naar een stapeltje pannenkoeken en een glaasje rode wijn. That's it. Neem die momenten dan ook om te genieten van het alledaagse als het zich voordoet is mijn advies. 

Soms is er geen andere keus dan los te laten. Maar soms voel ik dat het beter is los te laten... en gaat het niet. Zelfsabbotage. Allerlei gehechtheden die me vastgelijmd op mijn plek houden. Wat vaak niet goed is voor mij. Maar al doende leert men. 

Soms willen mensen dat jij, jij blijft. Dat je niet groeit of verandert. Dat je dezelfde keuzes blijft maken. Jouw voorspelbaarheid voelt veilig voor hen, is bekend bij hen. Maar: staying is overrated. En je wordt er alleen maar meer jezelf van als je verder groeit. 

Misschien voel je je verscheurd door erover te zwijgen, maar je weet dat je het niet kunt uitspreken. Omdat je voelt dat het niet de bedoeling is dat jij het uitspreekt. Omdat je weet dat je, door erover te zwijgen, voor nu de juiste keuze maakt. En daar hoeft geen reden voor te zijn. 

Dankbaarheid kan enorm krachtig zijn. Het maakt het vanzelfsprekende speciaal en helpt om te realiseren wat je allemaal hebt. Ook als gevoel (ja, dankbaarheid kan beslist een gevoel zijn) is het enorm krachtig. Dus vandaar: een ode aan het leven, met een spiritueel tintje.

De beste leiding die ik heb gehad was in de tijd dat mijn gevoelens en gedachten op één lijn zaten in positieve zin, en hier vervolgens acties uit voortkwamen. Totdat ik 'verdwaalde' en mijn leiding begon te negeren. Big mistake...

Er zijn periodes waarin je je gedachten bewust kunt sturen. En periodes waarin ze stuurloos zijn. Als een draaimolen die dol draait. 

Iets wat niet altijd natuurlijk voor me komt: overgave. Wanneer de nood hieraan meest hoog is, tune ik meestal uit. De afgelopen jaren heb ik zelfs compleet op slot gezeten. Maar inmiddels lukt het me weer steeds beter om me over te geven aan de stroom van het leven. Schrijven doe ik bijna altijd vol overgave, maar inmiddels ook weer: lachen, huilen, vloeken, en zelfs in iets simpels als een kopje koffie pakken kan ik voelen hoe ik me overgeef aan het moment. Overgave leidt tot groei.

Ik geloof dat iedereen hier iets komt brengen. Op zijn of haar eigen, unieke wijze. Maar ik weet ook dat er heel veel mensen zijn die het gevoel hebben dat ze vast zitten. Dat er niets uit handen (lijkt) te komen. Dat ergens het verlangen van creeëren sluimert, maar niet tot uiting lijkt te willen komen. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat dit voor de meesten niet voor altijd is. Het leven wil stromen. En zelfs wanneer het lijkt alsof de rivier van jouw zijn momenteel droog staat, je bent er nog. Het komt wel weer. Jouw tijd komt nog en dit moment is ook al jouw tijd. Jouw bestaan is al genoeg. 

De meeste kennen het wel: je voelt dat je rust nodig hebt, maar besluit toch nog dat stapje extra te zetten. Omdat je nog niet zo heel lang bezig bent in je nieuwe baan of functie, omdat je toch bijna met vakantie gaat en graag nog iets wilt afronden, omdat je hoopt dat als je door bikkelt je eindelijk de lang gekoesterde promotie krijgt. Maar we weten ook allemaal dat dat eigenlijk niet zo goed is. Dat het lichaam vraagt een stapje terug te zetten. Waak ervoor dat je vlam niet dooft.