Soms vergeten we te kijken naar het goede dat zich al in de mensen om ons heen bevindt. Dit is een vriendelijke reminder daaraan om dat vooral wel (weer) te gaan zien.

Ik ben iemand die voornamelijk schrijft voor zichzelf. Als anderen daar steun aan hebben of herkenning in vinden is dat een bonus. Schrijven heeft me inmiddels heel veel gebracht al, veel meer dan ik had durven vermoeden. 

Uitnodiging om uit te spreken waarvan jij voelt dat het waar is. Speak your mind. 

Het verleden is niet bedoeld om in te leven, maar kan zeker wel nuttig zijn.

Ik heb een fase gekend waarin het nodig was de duisternis te negeren. Slecht nieuws keek ik niet naar, totale acceptatie van alles in het leven zelf. Daarna kwam ik in een fase terecht die me leerde dat stilte soms consent betekent, en dat je stem gebruiken tegen onrecht heel krachtig kan zijn. Maar deze periode heeft me niet alleen geleerd op een accurate manier op de duisternis in de buitenwereld te reageren, maar vooral te kijken naar dieper liggende behoeften achter oude pijn. Vaak vermomt als donkere gedachten of toxische behoeftes, maar prik erdoorheen en er komen heel andere, gezonde, verlangens tevoorschijn. Schaduwwerk: pijn aankijken om het te helen en de dieper liggende verlangens te onthullen. 

Woorden kunnen soms 'te' voelen. Te veel, te weinig, te algemeen, te specifiek... Soms mag stilte door blijven echoën totdat woorden weer vanuit de put oprijzen. 

Deze kan op meerdere manieren gelezen worden. Centraal staat innerlijke groei. 

Ik heb een grondige hekel aan censuur en taboes. Waarom? Omdat het uitspreken van datgene wat in je leeft mega belangrijk kan zijn. Zodat je er niet alleen mee blijft zitten. Bovendien geloof ik dat censuur en taboes ervoor kunnen zorgen dat mensen verder van de samenleving af kunnen komen te staan en de kans groter wordt dat ze zich, door het niet kunnen uiten van wat er in hen leeft, zich kunnen gaan uiten door ongezond en gevaarlijk gedrag. Begrip en acceptatie kunnen daarintegen leiden tot verbinding en eventueel andere manieren om met de (eventuele) duisternis om te gaan. 

Soms kunnen mensen ronduit onbeleefd zijn. Door te vragen hoe je in elkaar steekt op zo'n wijze dat het beschuldigend klinkt bijvoorbeeld. Voortaan kun je lekker cryptisch zeggen: "Ik ben als het roze Duracell konijn +++" 😉

Soms is het leven heel makkelijk en verlang je op een stille dag naar een stapeltje pannenkoeken en een glaasje rode wijn. That's it. Neem die momenten dan ook om te genieten van het alledaagse als het zich voordoet is mijn advies. 

Soms is er geen andere keus dan los te laten. Maar soms voel ik dat het beter is los te laten... en gaat het niet. Zelfsabbotage. Allerlei gehechtheden die me vastgelijmd op mijn plek houden. Wat vaak niet goed is voor mij. Maar al doende leert men. 

Soms willen mensen dat jij, jij blijft. Dat je niet groeit of verandert. Dat je dezelfde keuzes blijft maken. Jouw voorspelbaarheid voelt veilig voor hen, is bekend bij hen. Maar: staying is overrated. En je wordt er alleen maar meer jezelf van als je verder groeit.