De beste leiding die ik heb gehad was in de tijd dat mijn gevoelens en gedachten op één lijn zaten in positieve zin, en hier vervolgens acties uit voortkwamen. Totdat ik 'verdwaalde' en mijn leiding begon te negeren. Big mistake...

Er zijn periodes waarin je je gedachten bewust kunt sturen. En periodes waarin ze stuurloos zijn. Als een draaimolen die dol draait. 

Iets wat niet altijd natuurlijk voor me komt: overgave. Wanneer de nood hieraan meest hoog is, tune ik meestal uit. De afgelopen jaren heb ik zelfs compleet op slot gezeten. Maar inmiddels lukt het me weer steeds beter om me over te geven aan de stroom van het leven. Schrijven doe ik bijna altijd vol overgave, maar inmiddels ook weer: lachen, huilen, vloeken, en zelfs in iets simpels als een kopje koffie pakken kan ik voelen hoe ik me overgeef aan het moment. Overgave leidt tot groei.

Ik geloof dat iedereen hier iets komt brengen. Op zijn of haar eigen, unieke wijze. Maar ik weet ook dat er heel veel mensen zijn die het gevoel hebben dat ze vast zitten. Dat er niets uit handen (lijkt) te komen. Dat ergens het verlangen van creeëren sluimert, maar niet tot uiting lijkt te willen komen. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat dit voor de meesten niet voor altijd is. Het leven wil stromen. En zelfs wanneer het lijkt alsof de rivier van jouw zijn momenteel droog staat, je bent er nog. Het komt wel weer. Jouw tijd komt nog en dit moment is ook al jouw tijd. Jouw bestaan is al genoeg. 

De meeste kennen het wel: je voelt dat je rust nodig hebt, maar besluit toch nog dat stapje extra te zetten. Omdat je nog niet zo heel lang bezig bent in je nieuwe baan of functie, omdat je toch bijna met vakantie gaat en graag nog iets wilt afronden, omdat je hoopt dat als je door bikkelt je eindelijk de lang gekoesterde promotie krijgt. Maar we weten ook allemaal dat dat eigenlijk niet zo goed is. Dat het lichaam vraagt een stapje terug te zetten. Waak ervoor dat je vlam niet dooft.

Als mens wordt er verwacht dat je je aanpast aan de normen en waarden van de cultuur en samenleving waar je je in bevindt. En aanpassen kan tot op zekere hoogte helpend zijn. Maar... Er zijn zoveel zaken waarbij aanpassing wordt gevraagd. Door de overheid, de school waar je opzit, je familie, je werk, etc. En lang niet al die aanpassingen zijn eerlijk wanneer je er echt goed bij stilstaat. Zo zijn er nog steeds heel veel bedrijven die vrouwen minder betalen dan mannen, voor dezelfde functie. Ook is medisch wetenschappelijk onderzoek van bv geneesmiddelen vaak getest op alleen mannen (en dan moet je als vrouw maar hopen dat het middel je vrouwelijke systeem respecteert). En deze: mannen en vrouwen worden beiden geboren met lichaamsbeharing, maar vrouwen zijn geconditioneerd hun benen en oksels te scheren, terwijl mannen dit niet doen. Maar er zijn ook punten waarop mannen benadeeld worden. Zo wordt nog regelmatig tegen opgroeiende jongens gezegd "dat ze een man moeten zijn. En mannen huilen niet"... Newsflash: iedereen heeft emoties en iedereen heeft het nodig dat deze emoties ook geuit worden. Ook mannen! Met onder andere deze zaken in mijn achterhoofd, heb ik het volgende geschreven.

Inmiddels lukt het me vaak om me te richten op de diepere lagen. Ik ben me bewust van veel diepere lagen. Maar ik ben me ook bewust van hoeveel oppervlakkigheid/onechtheid en onwaarheid er is. En in de maatschappij waar we binnen leven: It's a mendacious world. 

Verandering kan heel eng zijn. Wordt jij er zelf beter van? Durf je het echt aan te gaan? En wat gaat een ander ervan vinden als jij verandert? What if...

Ik heb de overtuiging dat mensen naar iemand kunnen luisteren tot op het niveau waarop ze zelf geheeld zijn. Wanneer iemand wel luistert naar je woorden, maar zelf op een andere golflengte zit is de kans groot dat je woorden niet aankomen zoals jij ze had bedoeld. Het resultaat: iemand hoort je wel, maar begrijpt je niet. En dat kan heel pijnlijk zijn. 

Soms heb je geen advies of oplossingen nodig. En oordeel sowieso niet. Soms heb je gewoon iemand nodig waarbij je je simpelweg kan uiten. Of dat nu met woorden is of in stilte. 

Oké, deze heeft niet direct met persoonlijke ontwikkeling te maken. Maar is wel herkenbaar voor vrijwel iedereen: slapeloosheid. Het gevoel dat je je ogen zou moeten sluiten, omdat je weet dat de volgende ochtend om 7.00 uur de wekker weer gaat...

Een paar blogs terug had ik het over het ervaren van pijn om van duisternis naar licht te geraken. Dit stuk gaat over de verschillende vormen van pijn en wat we eruit kunnen leren. Dus niet abstract van licht naar duisternis, maar hoe pijn ook een concretere leermeester kan zijn.