Ik zou vergeleken kunnen worden met een struisvogel denk ik. Ik heb vele fouten gemaakt in mijn leven en ook vele fouten herhaald. De grootste fout die ik tot nu toe niet onder de knie heb is dat angst mij nog steeds tegenhoudt. En het is angst waardoor ik (nog) niet voor mezelf durf te kiezen. Ik heb dus een stukje geschreven over fouten maken. Want ondanks dat ik er heel veel heb gemaakt en herhaald, heb ik er ook al heel veel van mogen leren. 

Meerdere malen in mijn leven heb ik voor langere periodes ervaren hoe zwaar het leven kan zijn. Maar ik heb ook meerdere periodes mogen ervaren hoe mooi het leven kan zijn. Hoe, na weer een laag trauma te hebben doorgewerkt, er een 'peace of mind ' kan ontstaan. 

Advies is iets moois. Wanneer je passend advies geeft kun je iemand echt verder helpen en als je passend advies krijgt kun jij er zelf verder mee komen. 

Dit berichtje gaat over stigmatisering en hokjes-denken. Ik denk dat in hokjes-denken heel nuttig kan zijn in bepaalde levensfases en voor bepaalde situaties. Maar over het algemeen vind ik dat voor hokjes-denken "less is more" geldt. Hoe meer ruimte je open laat om te ervaren en beleven, hoe minder je met het denken daar vat op hoeft te krijgen. En andersom werkt het ook zo: hoe minder je probeert alles in hokjes te plaatsen, hoe meer ruimte er ontstaat voor de beleving. 

Dit is iets wat ik heb geschreven, omdat ik het al meerdere malen in mijn leven heb ervaren. Hoe vaak ik ook neerga, er is een deel van mij dat gloeit vanbinnen. Dat verandering wil. Dat ik groei. Dat ik mezelf ben. Dat ik me gedraag alsof niets me tegenhoud. En het is iets wat nooit lijkt te vergaan. Soms voel ik het een tijdje niet. Dan vergeet ik het even, denk ik dat het verdwenen is. Mijn rauwe, authentieke kern. Maar het blijft. Het is wie ik ten diepste ben vanbinnen.