Dit is iets wat ik heb geschreven, omdat ik het al meerdere malen in mijn leven heb ervaren. Hoe vaak ik ook neerga, er is een deel van mij dat gloeit vanbinnen. Dat verandering wil. Dat ik groei. Dat ik mezelf ben. Dat ik me gedraag alsof niets me tegenhoud. En het is iets wat nooit lijkt te vergaan. Soms voel ik het een tijdje niet. Dan vergeet ik het even, denk ik dat het verdwenen is. Mijn rauwe, authentieke kern. Maar het blijft. Het is wie ik ten diepste ben vanbinnen.
Untamed
There is this part inside of me. Raw, wild, untamed.
Sometimes it whispers. Soft and gentle.
Sometimes it roars. Like a fire that can't be extinguished.
And sometimes I forget it's there.
Swallowed by grief and fear I lost touch with it.
Believed I never would feel it's spark again.
But over time I changed.
And at some point I realized: it was never lost.
It waited for me to see.
To let me know.
There is this part inside of me. Raw, wild, untamed.