Iets wat niet altijd natuurlijk voor me komt: overgave. Wanneer de nood hieraan meest hoog is, tune ik meestal uit. De afgelopen jaren heb ik zelfs compleet op slot gezeten. Maar inmiddels lukt het me weer steeds beter om me over te geven aan de stroom van het leven. Schrijven doe ik bijna altijd vol overgave, maar inmiddels ook weer: lachen, huilen, vloeken, en zelfs in iets simpels als een kopje koffie pakken kan ik voelen hoe ik me overgeef aan het moment. Overgave leidt tot groei.
Groeien in overgave
Je staat daar op het strand gedwee,
op de grens van land en zee.
Langzaam steek je een voet in 't zoute water,
besluit: nu ga ik en niet later.
Het water voelt koel en omhullend,
de aanraking van de zee intens vervullend.
Dan neem je de duik en ga je diep,
kunt zweren dat de zee je riep.
Met ritmische bewegingen zwemmend,
vol overgave niet langer remmend.
Voor even waan je je in een droom,
dan voel je: je wordt onder getrokken door de stroom.
Direct reageer je maaiend met armen en benen,
je kalmte op slag verdwenen.
Paniek neemt bezit van heel je wezen,
het is je hart wat je voelt racen.
Een ogenblik van angst beleven,
maar je weet dat je wilt overleven.
Voor even kom je boven water,
je weet: nu en niet later.
Een ademteug heel diep,
kon zweren dat de zee je riep.
Onder water laat je je meevoeren,
de angst kan je niet langer beroeren.
Steeds verder en dieper voert de zee je mee,
je laat het toe heel gedwee.
In je longen voldoende lucht,
zee niet langer vijand maar toevlucht.
Voor even waan je je in een droom,
je wordt verder meegevoerd door de stroom.
Plots stopt het trekken van de stroom
en ontwaak je uit je droom.
Met ritmische bewegingen zwemmend,
vol overgave niet langer remmend.
Eenmaal boven een grote hap lucht,
gevolgd door een verlichte zucht.
Je zwemt langzaam terug naar het strand,
na een tijdje voel je zand.
Met vaste voet betreed je aarde,
beseft: dit was een ervaring van waarde.
Je staat daar op het strand gedwee,
op de grens van land en zee.